Ο μπαμπάς του σήμερα

Μπαμπάς / Πατέρας

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πατέρας, το να γίνει όμως κάποιος "μπαμπάς" χρειάζεται χρόνο.

Περίπου μέχρι τη δεκαετία του '70, ο ρόλος του πατέρα ήταν πολύ συγκεκριμένος και μονοδιάστατος, καθώς δεν είχαν γίνει πολλές έρευνες, σχετικά με τη σημασία που έχει στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Παραδοσιακά, η πιο σημαντική δουλειά του πατέρα ήταν να είναι ο "κουβαλητής", δηλαδή να στηρίζει οικονομικά την οικογένεια και την μητέρα η οποία ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών. Οι γυναίκες είναι πιο ανεξάρτητες και δεν περιμένουν από τους άντρες να είναι οι "κουβαλητές" (δηλαδή να μην φέρνουν μόνο λεφτά σε ένα σπίτι), αλλά να συμμετέχουν πολλαπλώς και άμεσα στην οικογένεια.

Στη σημερινή εποχή τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει ο μπαμπάς στα παιδιά δεν είναι τα οικόπεδα, σπίτια, τα gadget και τα αυτοκίνητα, αλλά ο χρόνος. Για τα παιδιά, "αγάπη" δεν μεταφράζεται σε "αντικείμενα", αλλά σε "χρόνο", δηλαδή χρόνος για σχέση και αλληλεπίδραση. Σήμερα αποδεικνύεται επιστημονικά ότι ο ρόλος του μπαμπά, έχει μεγάλη επίδραση σ’ ένα παιδί και αυτό δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τίποτα. Ένας μπαμπάς βοηθάει να σχηματίσει μια υγιή και δυνατή προσωπικότητα.

Πραγματικά πλούσιος είναι ο πατέρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του, ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια

Ο πατέρας, όπως και η μητέρα, είναι οι πυλώνες της συναισθηματικής ανάπτυξης ενός παιδιού. Σύμφωνα με τον Erik Erikson (αμερικανός αναπτυξιακός ψυχολόγος και ψυχαναλυτής), η αγάπη του πατέρα και η αγάπη της μητέρας είναι ποιοτικά διαφορετικές. Oι μπαμπάδες παίζουν, επικοινωνούν και πειθαρχούν διαφορετικά απ’ ότι οι μαμάδες. Συνήθως είναι εκείνοι που δίνουν έμφαση στους κανόνες, στη δικαιοσύνη και στην ευθύτητα. Σε αντίθεση με τις μαμάδες που εστιάζουν στη συμπόνια, στη φροντίδα και στη βοήθεια.

Καρδιά γεμάτη κατανόηση. Πηγή δύναμης και υποστήριξης. Ακατάπαυστη διάθεση για βοήθεια. Απέραντη στοργή. Και μια καρδιά που συγχωρεί. Αυτό είναι ο πατέρας...

Έρευνες δείχνουν ότι οι στοργικοί και υποστηρικτικοί πατεράδες, επηρεάζουν σημαντικά την γνωσιακή και συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της ευεξίας του.

Οι πατεράδες δεν επηρεάζουν μόνο το πως νιώθει το παιδί μέσα του, αλλά και το πως βλέπει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, μεγαλώνοντας, είτε πρόκειται για φίλους, συντρόφους, συζύγους. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται ένας μπαμπάς στο παιδί του, θα επηρεάσει το τι ψάχνει αυτό στους ανθρώπους. Το κορίτσι ιδίως επιλέγει το σύντροφό του, βάσει της εικόνας που έχει σχηματίσει από τη σχέση με τον πατέρα του.

Τα πρότυπα που θέτει ένας πατέρας στις σχέσεις του με τα παιδιά του, καθορίζουν το πως τα παιδιά του συνδέονται με τους άλλους ανθρώπους.

Τα κορίτσια ψάχνουν στους μπαμπάδες ασφάλεια και συναισθηματική στήριξη. Η σχέση που θα αναπτυχθεί μεταξύ ενός μπαμπά και μιας κόρης δείχνει την ποιότητα της σχέσης που θα αναζητάει εκείνη σ’έναν άντρα όταν μεγαλώσει. Ασυνείδητοι μηχανισμοί μας κάνουν να μας ελκύει εκείνο που μας είναι οικείο, εκείνο το πρότυπο δηλαδή με το οποίο μεγαλώσαμε.

Μπαμπάς: ο πρώτος ήρωας του γιου. Η πρώτη αγάπη της κόρης.

Τα αγόρια αντιθέτως αναζητούν την έγκριση του πατέρα τους και χρησιμοποιούν τα χαρακτηριστικά του ως πρότυπο για να φτιάξουν και τα δικά τους χαρακτηριστικά. Σε περιπτώσεις που ο πατέρας είναι απών, ψάχνουν άλλες ανδρικές φιγούρες να μιμηθούν, ώστε να μάθουν πως να συμπεριφέρονται και να επιβιώνουν στον κόσμο.

Ο ρόλος του μπαμπά λοιπόν, δεν είναι καθόλου εύκολος, ούτε λιγότερης σημασίας, όπως πίστευαν παλαιότερα. Είναι μία πλήρης και μεγάλης διάρκειας ρόλος, με απαραίτητα συστατικά την αγάπη και τη φροντίδα.

Δικαίως κερδίζουν μερικοί τίτλους όπως «ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου», αλλά και τα υποκοριστικά της λέξης όπως μπαμπάκας, πατερούλης, πατεράκης. Δεν τα κερδίζουν όλοι και προφανώς υπάρχει λόγος, διότι το να γίνει κάποιος "μπαμπάς" απαιτεί πολλά περισσότερα από το να είναι απλά ένας βιολογικός πατέρας!

Πατέρας μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε, πραγματικοί μπαμπάδες όμως δεν γίνονται όλοι...