Περί συν-θεραπείας, παραπομπών, κατηγορίες ψυχοπαθολογίας

Περί λειτουργίας του ιατρείου

Γιατί δεν αναλαμβάνω θεραπευόμενους για συν-θεραπεία

Υπάρχουν κυρίως δύο λόγοι για τους οποίους δεν αναλαμβάνω θεραπευόμενους για συνθεραπεία. Και με το “συνθεραπεία” εννοώ συγκεκριμένα το να κάνει κάποιος την ψυχοθεραπεία του σε κάποιον ψυχολόγο, και να έρθει παράλληλα για φάρμακα ή ψυχιατρική παρακολούθηση στο ιατρείο.

α) Στο 99% των περιπτώσεων οι ψυχολόγοι ζητάνε τη θεραπευτική βοήθεια (και τη νομική κάλυψη) ενός ψυχιάτρου μόνο όταν ο θεραπεύομενος φτάσει σε ένα εξαιρετικά δύσκολο ή επικίνδυνο σημείο, για παράδειγμα όταν εμφανιστούν σκέψεις αυτοκτονίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας (όπως στην κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού, για παράδειγμα) τα αίτια είναι ψυχολογικά και αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια ουσιαστική ψυχοθεραπεία και ειδικοί ψυχοθεραπευτικοί χειρισμοί, που θα βοηθήσουν τον άνθρωπο να τα αναγνωρίσει και να τα αντιμετωπίσει ΠΡΙΝ φτάσει σε ένα εξαιρετικά δύσκολο σημείο. Δυστυχώς είναι ελάχιστες εκείνες οι περιπτώσεις ψυχολόγων που είναι πιο ανοιχτοί στη θεραπεία, που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ψυχοπαθολογία, που μπορούν να πάνε παραπέρα από τις θεραπευτικές τους αγκυλώσεις, σχετικά με τις δυνατότητες της ψυχοθεραπείας, τις δυνατότητες της θεραπευτικής σχέσης, των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας και των φαρμάκων.

β) Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ψυχίατροι δεν επενδύουν στην ψυχοθεραπεία, παρά μόνο έχουν μια μερική εκπαίδευση στη CBT (γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία) η οποία χρήσιμη είναι βεβαίως, αλλά έχει πολύ συγκεκριμένα (περιορισμένα) αποτελέσματα. Αυτό δεν ισχύει για το πρόσωπό μου όπως μπορείτε να δείτε στο βιογραφικό. Έχω αφιερώσει χρόνια στην ψυχοθεραπεία και κατέχω το ευρωπαϊκό δίπλωμα ψυχοθεραπείας ECP το οποίο καταδεικνύει την θεωρητική και πρακτική κατάρτιση ενός ψυχοθεραπευτή, απαιτώντας απαιτεί 3,200 ώρες για την απόκτησή του. Ως εκ τούτου λοιπόν δεν είμαι ένας συμβατικός ψυχίατρος που θα συνταγογραφήσει απλά ένα φάρμακο, αλλά ένας πραγματικός ψυχοθεραπευτής. Μέσα στα χρόνια έχω δει χιλιάδες θεραπευόμενους, που κάνανε διάφορες μορφές “ψυχοθεραπείας” σε διάφορους “ψυχοθεραπευτές” και σε πολλές περιπτώσεις για πολλά χρόνια. Δυστυχώς πολλές φορές διαφωνώ με τους θεραπευτικούς χειρισμούς και κατεύθυνση της θεραπείας. Και επίσης, ο λαός μας έχει μία σοφή παροιμία: «όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει». Καθώς λοιπόν επειδή έχω την ευθύνη και τη γνώμη για τη θεραπεία όσων ανθρώπων αναλαμβάνω, επιλέγω να μην εμπλέκομαι (και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ οι άνθρωποι να διακόπτουν άλλες θεραπευτικές σχέσεις στις οποίες ήδη έχουν επενδύσει).

Στις περιπτώσεις που κρίνω ότι χρειάζεται, συνεργάζομαι με ψυχολόγους-ψυχοθεραπευτές που γνωρίζω τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά (τη δουλειά τους δηλαδή), κάνοντας παραπομπές προς εκείνους.

Παραπομπές ειδικά για το EMDR

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία παραπομπών, αυτές για το EMDR αποκλειστικά. Αυτές οι παραπομπές είναι οι μόνες που μπορώ να αναλάβω υπό κάποιες προϋποθέσεις (πλην ορισμένων κατηγοριών ψυχοπαθολογίας, όπως περιγράφονται παρακάτω).

Κατηγορίες ψυχοπαθολογίας που δεν αναλαμβάνω

Η πραγματική θεραπεία δεν κρύβεται σε ένα “μαγικό “χάπι είτε αυτό είναι χημικό, είτε ομοιοπαθητικό. Αυτά μπορεί να είναι εξαιρετικά βοηθητικά (και απολύτως απαραίτητα ορισμένες φορές). Αλλά η πραγματική θεραπεία περνάει μέσα από την ψυχοθεραπεία.

Θυμάμαι μία πινακίδα σε ένα ιατρείο:

Τα επείγοντα έχουν διεκπεραιωθεί.
Αυτή τη στιγμή γίνονται τα ακατόρθωτα.
Για τα θαύματα ζητούμε προθεσμία 24 ωρών.

Στο ιατρείο αυτό συνεχίζουμε τα ψυχοθεραπευτικά «θαύματα», αλλά απαιτείται η ψυχοθεραπευτική «βουτιά» στον κόσμο του θεραπευόμενου, στις σκέψεις, στα συναισθήματά του. Αυτό είναι κάτι που απαιτεί πολύ μεγάλα ποσά ψυχικής ενέργειας και σκέψης από τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, και όσο πιο σοβαρή η ψυχοπαθολογία και η ένταση των συμπτωμάτων, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια απαιτείται.

Η σχιζοφρένεια και η διπολική διαταραχή είναι σοβαρά, χρόνια νοσήματα. Χρειάζονται σταθερή και μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή (στις περισσότερες περιπτώσεις), σταθερή παρακολούθηση και παράλληλη ψυχοθεραπεία. Με τις κατάλληλες παρεμβάσεις, «ναι» μπορούν να γίνουν θαύματα, και οι άνθρωποι να παίρνουν ελάχιστες ποσότητες φαρμάκων, αλλά αυτό θεραπευτικά είναι πολύ απαιτητικό.

Καταρχήν λοιπόν, ο φόρτος εργασίας του σήμερα, οι επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση (χωρίς εξαιρέσεις) να αναλάβω ασθενείς με αυτά τα νοσήματα, και να παρέχω το επίπεδο στήριξης που θεωρώ απαραίτητο.

Δεύτερον, υπάρχει και το προσωπικό ενδιαφέρον μου ως Ψυχιάτρου, που μέσα στα χρόνια πρακτικής έχει μετακινηθεί σε σχέση με τις διάφορες ψυχικές παθήσεις και προβλήματα.

Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, προσωπικά ΔΕΝ αναλαμβάνω πλέον (χωρίς εξαιρέσεις) ασθενείς με: