Όταν σε απορρίπτει το παιδί σου
Όταν σε απορρίπτει το παιδί σου είναι επώδυνο, ωστόσο η πρώτη αντίδραση των γονιών στην απόρριψη θα πρέπει να είναι να προσπαθήσουν να καταλάβουν γιατί το κάνει αυτό το παιδί. Είναι πραγματικά σημαντικό οι γονείς να θυμούνται ότι ο κάθε άνθρωπος βλέπει και βιώνει τα πράγματα από μια διαφορετική θέση. Μπορεί ένας γονιός να είναι πολύ ευσυνείδητος και να θεωρεί ότι έχει θυσιάσει τη ζωή του για το παιδιά του, αλλά και πάλι να έχει κάνει μεγάλα λάθη στην ανατροφή τους. Πολλές φορές οι γονείς εστιάζονται στα υλικά αγαθά, τις παροχές και τα επιτεύγματα, και δεν δίνουν την δέουσα σημασία στις συναισθηματικές ανάγκες και την τρυφερότητα.
Έτσι, η πιο σημαντική αρχή είναι οι γονείς να δείχνουν ενσυναίσθηση όταν το παιδί τους παραπονιέται, και να προσπαθούν να το κατανοήσουν. Να προσπαθήσουν να φτάσουν στον πυρήνα της αλήθειας. Να μην παίρνουν μια αμυντική στάση, να μην υπενθυμίζουν στα παιδιά όλα όσα τους κάνουν "καλούς γονείς", αλλά να ακούσουν σιωπηλά με προσοχή αυτά που τους λένε. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αυτό είναι το πράγμα στο οποίο μπαίνουν στον πειρασμό να κάνουν, δηλαδή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους λέγοντας "Όλα για σένα τα κάνω, έχω θυσιάσει τη ζωή μου. Τι έχεις να πεις για τα χρήματα που έχω ξοδέψει για εσένα; Τι έχεις να πεις για όλα τα μέρη που σε έχω πάει; Εγώ δεν είχα τίποτα στα παιδικά μου χρόνια."
Αυτό δεν είναι καθόλου χρήσιμο για το παιδί. Το κάνει να νιώθει ότι δεν ακούτε, ότι δεν βλέπετε την δική του οπτική. Μπορείτε ως γονείς να δείξετε ενσυναίσθηση και να πείτε, "Θέλεις να μιλήσουμε για αυτό. Έχεις δίκιο, μπορεί να χάνω την υπομονή μου. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τα πράγματα; Τι θα ήταν καλύτερο για εσένα; Τι χρειάζεσαι;" Όσο πιο πολύ αναλαμβάνετε την ευθύνη και δείχνετε ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον, τόσο το καλύτερο για τη σχέση με το παιδί σας.
Αιτίες της απόρριψης
Οι αιτίες της απόρριψης μπορεί να διαφέρουν, όπως και οι μορφές αυτής. Γενικά, μια τέτοια αποξένωση συμβαίνει κατά την εφηβεία ή γύρω στα 20. Μερικοί γονείς, ωστόσο ανακαλύπτουν ότι τα παιδιά τους, τους απορρίπτουν από νωρίς. Για παράδειγμα, στις μεγάλες οικογένειες, ένα παιδί μπορεί να έχει άσχημη συμπεριφορά προς τους γονείς. Για οποιοδήποτε λόγο υπάρχει σύγκρουση, το παιδί βλέπει τους γονείς απόμακρους, ως εχθρούς, και αυτό τα στρέφει εναντίον τους.
Πολλές φορές, το πρόβλημα προκύπτει αργότερα. Το παιδί είναι γλυκό και αξιαγάπητο μέχρι την εφηβεία, που όλα αλλάζουν. Πλέον η καθημερινότητα περιλαμβάνει συγκρούσεις, άσχημη συμπεριφορά, φωνές, δάκρυα. Ο σύντροφος του παιδιού είναι συχνά στο επίκεντρο αυτών των προβλημάτων. Δεν είστε ο πρώτος γονέας που δεν θα εγκρίνει το φίλο ή τη φίλη του παιδιού σας. Όταν μπαίνει ένα εγγόνι στη μέση, το παιδί σας δεν έχει επιλογή. Μερικές φορές, παρά τις προσπάθειες των γονιών, ο σύντροφος του παιδιού σας μπορεί να κάνει τα πάντα για να στρέψει το παιδί σας εναντίον σας, και προτείνει στο παιδί σας να κάνουν μια νέα αρχή μακριά σας.
1. Συσσωρευμένος θυμός
Ένα παιδί μπορεί να απορρίψει έναν γονέα λόγω συσσωρευμένου θυμού που προέρχεται από τον τύπο γονεϊκότητας και ανατροφής του παιδιού. Ο χρόνιος θυμός προέρχεται συχνά από ψυχικά τραύματα πληγές που προκαλούνται από την κριτική, την παραμέληση ή κακοποιητικές συμπεριφορές (ξύλο ή λεκτική βία). Τα παιδιά που έχουν εκτεθεί σε τέτοιες τοξικές συμπεριφορές μπορεί να τρέφουν μακροχρόνιο θυμό τον οποίο θα εκδηλώσουν ως απόρριψη των γονιών αργότερα.
2. Οικογενειακά προβλήματα
Συχνά, ένα παιδί μπορεί να μην συμφωνεί με επιλογές και συμπεριφορές ενός γονέα. Για παράδειγμα, μετά από ένα διαζύγιο ή προβλήματα στο σπίτι που οφείλονται στην απιστία. Για παράδειγμα το παιδί μπορεί να παίρνει το μέρος της μητέρας και να αρνείται να μιλήσει στον πατέρα του. Αυτή η απόρριψη είναι συχνή όταν ένα κορίτσι μαθαίνει ότι η μαμά του απάτησε τον πατέρα της, ή όταν ένα αγόρι μαθαίνει ότι ο μπαμπάς του απάτησε τη μητέρα του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το παιδί του αντίθετου φύλου αναλαμβάνει το ρόλο του προστάτη.
3. Παρέες
Ένα παιδί, και ιδίως ένας έφηβος, δίνει μεγάλη αξία στις σχέσεις με τους συνομηλίκους και την κοινωνική αποδοχή. Μπορεί να δώσουν προτεραιότητα στους φίλους τους έναντι της οικογένειας και να υιοθετήσουν συμπεριφορές ή στάσεις που ευθυγραμμίζονται με την ομάδα των συνομηλίκων τους και όχι με τους γονείς τους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην απόρριψη ενός γονιού.
4. Αναζήτηση ταυτότητας και ανεξαρτησίας
Ένα παιδί, στην εφηβεία αλλά και ορισμένες φορές και αργότερα ως ενήλικας, θέλει να αναπτύξει μια ανεξαρτησία και να βρει τη δική του ταυτότητα. Μπορεί λοιπόν να αποστασιοποιηθεί από τους γονείς καθώς εξερευνά το ποιος είναι έξω από την οικογένειά του.
4. Σύγκριση με τους άλλους
Τα παιδιά είναι ευάλωτα στα social media. Ένα παιδί μπορεί να βλέπει τις φωτογραφίες των φίλων του, πόσο ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι είναι. Αναρωτιέται γιατί δεν είναι και αυτό έτσι. Γιατί οι σχέσεις του καταλήγουν στο χωρισμό και δεν έχει την αυτοπεποίθηση να ξεκινήσει μια δική του δουλειά. Μπορεί να είναι μόνο του, χωρίς σύντροφο. Νιώθει πικρία και θυμό. Πρέπει να κατηγορήσει κάποιον. Στο τέλος αποφασίζει να αποδώσει την ευθύνη στη μαμά και στο μπαμπά, που δεν το ενθάρρυναν όσο θα έπρεπε. Είναι δικό τους λάθος που δεν έχει αυτοπεποίθηση και δεν μπορεί να κρατήσει μια σχέση. Όταν στο επόμενο οικογενειακό γεύμα η μαμά κάνει κάποιο αστείο για την προσωπική του ζωή, ξεκινούν οι συγκρούσεις.
5. Ανωριμότητα
Η ανωριμότητα είναι ένα άλλο πρόβλημα, ειδικά όταν το παιδί κάνει παρέα με λάθος άτομα. Ένα έφηβο κορίτσι, για παράδειγμα, που έχει μεγαλώσει σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, αρχίζει να κάνει παρέα με μεγαλύτερα κορίτσια στις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Αρχίζει να πίνει, να καπνίζει και να μην πηγαίνει στα μαθήματα της. Λίγο μετά την αποφοίτησή της, βγαίνει με έναν ηλικιωμένο άνδρα με κακή φήμη. Η οικογένεια της δεν τον εγκρίνει, αλλά αυτό μονάχα την πεισμώνει περισσότερο. Είναι αφελής και ρομαντική καθώς βλέπει τον εαυτό της να είναι στο επίκεντρο μιας τραγικής ρομαντικής ιστορίας και αποφασίζει να το σκάσει μαζί του.
6. Διάφοροι εθισμοί
Οι διάφοροι εθισμοί είναι ένας ακόμη λόγος, όπως για παράδειγμα το αλκοόλ, ο τζόγος, η κάνναβη, άλλες ουσίες. Ο εθισμός αλλάζει τον άνθρωπο, βουλιάζει στην εξάρτηση και χάνει τον εαυτό του. Όταν οι άνθρωποι βιώνουν τόσο πόνο λόγω του εθισμού, πόνο που προκαλούν στον εαυτό τους βέβαια, είναι εύκολο να κατηγορούν κάποιον άλλον για αυτό, όπως η μαμά και ο μπαμπάς.
Ποια είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί η απόρριψη;
Όταν ένα παιδί απορρίπτει τους γονείς του, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για ένα εύρος συναισθημάτων. Αρχικά, υπάρχει μια δυσπιστία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο στις δυσλειτουργικές οικογένειες. Για να απορρίπτει ένα παιδί τους γονείς του, πρέπει να υπάρχει ένας σοβαρός λόγος, κρυφή κακοποίηση, για παράδειγμα. Φυσικά, ακόμη και αν ένα παιδί έχει μεγαλώσει σε μια στοργική οικογένεια, μπορεί να συμβεί το ίδιο.
Καθώς το σοκ υποχωρεί, εμφανίζεται ο φόβος. Υποσυνείδητα, οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Δεν έχει σημασία τι μπορεί να συμβεί, το παιδί σας θα είναι πάντα παιδί σας. Οι γονείς μεγαλώνουν και πεθαίνουν, οι γάμοι καταστρέφονται, αλλά εσείς και το παιδί σας θα είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλο. Όταν τα παιδιά φεύγουν, οι γονείς νιώθουν εγκαταλελειμμένοι και αδύναμοι.
Φυσικά, υπάρχει ο φόβος για το ίδιο το παιδί. Αν η κόρη σας φύγει με το σύντροφο της αυτό είναι πέρα από την προστασία των γονιών. Όταν οι γονείς ξέρουν ότι το παιδί τους είναι μόνο και με επικίνδυνους ανθρώπους αυτό είναι πολύ δύσκολο. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί ο γιος να ερωτευτεί μια όμορφη γυναίκα και να αφήσει τη σύζυγο του. Η νέα του σύντροφος μπορεί να στρέφει το γιο ενάντια στους γονείς του.
Οι γονείς είναι ανάγκη να αντιμετωπίζουν αυτές τις δυσκολίες. Η απόρριψη από οποιονδήποτε πονά, αλλά η απόρριψη από το παιδί είναι το πιο δύσκολο πράγμα από όλα.
Η αίσθηση των ενοχών και της αποτυχίας παίζει σημαντικό ρόλο. Οι γονείς αναρωτιούνται αν οι ίδιοι οδήγησαν σε αυτό το σημείο το παιδί τους. Μπορεί όσα λέει το παιδί τους να είναι αληθινά. Να έχουν αποτύχει ως γονείς, να έχουν κάνει κάτι λάθος για να είναι σε αυτή τη θέση.
Τελικά, μπορεί να υπάρχει μια αδυναμία. Αρχικά, οι γονείς μπορεί να απορρίπτουν την συμπεριφορά του παιδιού τους ως ένα μεγάλο μελόδραμα (η κόρη τους μπορεί πάντα να ήταν καλή στο δράμα και στο να κερδίζει την προσοχή). Αλλά λίγους μήνες αργότερα και παρά τις προσπάθειες τους να επικοινωνήσουν μαζί της, αυτή τους αγνοούσε. Τα γενέθλια, οι γιορτές περνούσαν και συνειδητοποίησαν ότι η απόρριψη είναι πραγματική.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
1. Έλεγχος των σκέψεων
Όταν ένα παιδί φεύγει από τη ζωή των γονιών του, αυτό αφήνει μια άδεια σιωπή πίσω. Οι γονείς δεν πρέπει να γεμίζουν αυτή τη σιωπή με βασανιστικές σκέψεις. Πρέπει να είναι προσεκτικοί και να μην ψάχνουν κάποιον να κατηγορήσουν. Όταν πονάνε, οι άνθρωποι ξεσπούν. Μπορεί οι γονείς να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι υπεύθυνοι για την απόρριψη από το παιδί τους.
Η καταστροφολογία είναι ένας άλλος κίνδυνος. Χωρίς καμία επαφή και χωρίς οι γονείς να γνωρίζουν τίποτε για τη ζωή του παιδιού τους, η φαντασία μπορεί να οργιάζει. Οι γονείς φαντάζονται το παιδί τους μόνο και τρομαγμένο αλλά περήφανο για να ζητήσει την βοήθεια τους.
Το μίσος για τον εαυτό είναι επίσης κάτι σύνηθες. Κάποιοι γονείς ανακουφίζονται που το παιδί τους ξεπερνά τις δυσκολίες. Ωστόσο, νιώθουν ντροπή για αυτό. Σκέφτονται τους φίλους τους που αφιερώνουν τόση φροντίδα και προσοχή στα παιδιά τους και νιώθουν αποτροπιασμό για την δική τους ανακούφιση. Αλλά οι φίλοι τους δεν είναι οι ίδιοι. Κάθε παιδί και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική.
Οι γονείς δεν πρέπει να υποκύπτουν στην απελπισία τους. Πρέπει να ελέγχουν τις σκέψεις τους και να μην μένουν σε σκέψεις όπως , "Τι θα συνέβαινε αν;" , γιατί θα τρελαθούν.
2. Συγχώρεση, αποδοχή και ελπίδα
Για να μπορέσουν να ηρεμήσουν οι γονείς, μπορούν να στείλουν ένα γράμμα στο παιδί τους. Να γράψουν πόσο το αγαπούν και ότι θα είναι πάντα εκεί για αυτό. Να μην ζητήσουν συγνώμη αν νιώθουν ότι δεν έχουν να απολογηθούν για κάτι, αλλά να μην είναι επιθετικοί ή αμυντικοί. Απλά να διαβεβαιώσουν το παιδί ότι συνεχίζουν να το αγαπούν. Στη συνέχεια πρέπει να βεβαιωθούν ότι το παιδί θα λάβει αυτό το γράμμα. Αυτή η κίνηση προσφέρει γαλήνη, καθώς οι γονείς έκαναν ότι μπορούσαν. Το τι θα συμβεί στο μέλλον είναι πέρα από τον έλεγχο τους, και πρέπει να το αποδεχτούν αυτό.
Το επόμενο βήμα είναι η αποδοχή. Αυτή η άσχημη κατάσταση συνέβη. Ανεξάρτητα με τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή, πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η πικρία και η δυσαρέσκεια δεν βοηθούν κανέναν. Κάποια παιδιά πείθουν τον εαυτό τους ότι η μητέρα τους ή ο πατέρας τους είναι υπεύθυνοι για όλα, δεν πήραν την αγάπη που χρειάζονταν. Αυτό όμως ανοίγει έναν νέο γύρο διαφωνιών και συγκρούσεων.
Οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να μην κατηγορούν τα άλλα παιδιά. Αν ο γιος τους ή η κόρη τους είχε μια δύσκολη σχέση με τα αδέρφια του, μπορεί να πείσουν τον εαυτό τους ότι αυτό έφταιγε που απομακρύνθηκαν. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι γονείς είναι να απομακρυνθούν από ένα ακόμη παιδί.
Φυσικά, η ελπίδα δεν πρέπει να πεθαίνει ποτέ. Οι άνθρωποι συχνά μπερδεύουν την αποδοχή με την απελπισία, αλλά αυτά τα δύο δεν είναι συνώνυμα. Οι άνθρωποι μπορούν να αποδεχτούν την πραγματικότητα όπως έχει αλλά να διατηρούν τις ελπίδες τους για το μέλλον. Πολλά παιδιά όταν ωριμάσουν, κάνουν δικά τους παιδικά και ξαφνικά αλλάζουν οπτική. Για αυτό οι γονείς πρέπει να είναι πρόθυμοι να τα συγχωρέσουν.
Αντιμετώπιση απόρριψης
Τα παιδιά απορρίπτουν τους γονείς τους για πολλούς λόγους. Αυτή η επώδυνη εμπειρία είναι πολύ πιο συνηθισμένη από ότι πιστεύουμε, καθώς πολλοί άνθρωποι νιώθουν ντροπή και κρατούν την κατάσταση κρυφή. Κανείς δεν αξίζει να υποφέρει στη σιωπή.
Πολλές φορές η σχέση παιδιών και γονέων είναι μια πρόκληση. Με τη βοήθεια της ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ οι γονείς μπορούν να αναγνωρίσουν τις αιτίες της απόρριψης από τα παιδιά τους και να χτίσουν μια υγιή σχέση μαζί τους.