Συγκρούσεις γονέων και παιδιά
Οι γονείς γενικά προσπαθούν να αποφεύγουν να λογομαχούν και να παραφέρονται μπροστά στα παιδιά τους. Αν και καταλαβαίνουμε ότι για τα παιδιά δεν είναι ευχάριστες καταστάσεις όπου οι γονείς συγκρούονται, τα παιδιά πιέζονται πολύ ψυχολογικά όταν οι καυγάδες είναι συνεχείς και έντονοι.
Οι έντονες συγκρούσεις βλάπτουν τα παιδιά
Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά χωρισμένων γονέων παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα λόγω των διαφωνιών των γονέων κατά τη διάρκεια του γάμου, παρά λόγω του χωρισμού. Όταν τα παιδιά ήταν μπροστά σε καυγάδες στο σπίτι, αυτό οδηγούσε σε 30% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς, σε σχέση με τα παιδιά που είχαν και τους δύο γονείς.
Οι μελέτες γενικά δείχνουν πως οι συγκρούσεις μεταξύ των γονέων έχουν μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη των παιδιών, στην ψυχική τους υγεία και τις μελλοντικές τους επιλογές.
Το παραπάνω ισχύει είτε οι γονείς είναι μαζί, είτε χωρισμένοι. Το να υπάρχουν διαφωνίες βέβαια είναι φυσιολογικό, το πρόβλημα είναι όταν αυτές οι συγκρούσεις είναι άλυτες, δηλαδή συνεχιζόμενες και έντονες. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν πως οι διαφωνίες κάποια στιγμή λαμβάνουν τέλος και η ζωή συνεχίζεται.
Οι συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ των γονέων μπορεί να επηρεάσουν την ψυχική υγεία ενός παιδιού, τις κοινωνικές και συναισθηματικές του δεξιότητες, την ακαδημαϊκή του εκπαίδευση και τις μελλοντικές του σχέσεις. Μπορούν επίσης να βλάψουν την σωματική υγεία, και αυτό να συνεχιστεί στην ενήλικη ζωή και στις επόμενες γενιές. Τα προβλήματα λόγω των συγκρούσεων μπορεί να ξεκινήσουν και από πολύ νωρίς.
Οι μελέτες δείχνουν πως ακόμα και τα μωρά, από την ηλικία των έξι μηνών, εμφανίζουν σωματικά συμπτώματα ανησυχίας, όπως ο αυξημένος καρδιακός ρυθμός, όταν οι γονείς τους συγκρούονται.
Τα παιδιά όλων των ηλικιών μπορούν να επηρεαστούν από τις διαφωνίες των γονιών τους όταν αυτές χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα, βία και εχθρικότητα. Στα παιδιά μπορούν να προβληθούν αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, κατάθλιψης και σε ακραίες καταστάσεις, ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις.
Αντιμετώπιση των προβλημάτων
Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι αρνητικές επιδράσεις τα παιδιά χρειάζονται ψυχοθεραπευτική υποστήριξη καθώς υπάρχουν πολλές αποτελεσματικές προσεγγίσεις. Οι πρώιμες παρεμβάσεις επικεντρώνονται στην ενίσχυση της σχέσης μεταξύ των γονέων και συνήθως της μητέρας και του παιδιού. Η ποιότητα της σχέσης των γονέων έχει σημαντική επίδραση στην ψυχολογία του παιδιού, αλλά και στην ποιότητα της ανατροφής που λαμβάνουν τα παιδιά.
Έμφαση επίσης χρειάζεται να δοθεί στην εκπαίδευση των παιδιών σχετικά με τους τρόπους διαχείρισης των διαφωνιών για να είναι καλύτερα προετοιμασμένα για τη ζωή.Αυτό είναι ένα ζήτημα εξαιρετικής σημασίας. Οι γονείς ίσως να έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι οι διαφωνίες τους δεν επηρεάζουν πολύ τα παιδιά τους, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Καταρχήν τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς πως θα συμπεριφέρονται στις δικές τους σχέσεις, και δεύτερον τα παιδιά θα περιμένουν οι γονείς τους να τους συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται μεταξύ τους – και αυτό οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και θλίψη.
Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ και η οικογενειακή ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των ζητημάτων. Χρειάζεται να ενισχυθεί η σχέση των γονέων αλλά και η σχέση μεταξύ γονέα-παιδιού. Η στόχευση μονάχα στη σχέση γονέα-παιδιού (ενώ υπάρχουν συνεχείς συγκρούσεις στο ζευγάρι) δεν θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα παιδιά.
Ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι συγκρούσεις μεταξύ των γονέων επηρεάζουν περισσότερο τη σχέση μεταξύ πατέρα-παιδιού από ότι τη σχέση μητέρας-παιδιού.Και αυτό γιατί όταν ένας γονιός έχει προβλήματα με το σύντροφο του, τείνει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο άσχημο τρόπο και προς τα παιδιά του. Ωστόσο φαίνεται ότι οι μαμάδες ότι διαχειρίζονται καλύτερα τα πράγματα και προστατεύουν τα παιδιά τους, από αυτή την συμπεριφορά.
Όλοι οι γονείς θέλουν το καλό των παιδιών τους. Αλλά για να μπορέσουν να βρουν λύσεις για τα προβλήματά τους και να προστατεύσουν τα παιδιά τους, χρειάζονται ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ και ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς. Σε διαφορετική περίπτωση, συνήθως επιστρατεύουν μεθόδους που οι ίδιοι έχουν μάθει από τους γονείς τους, αναπαράγοντας γονεϊκά μοντέλα και συμπεριφορές από το δικό τους παρελθόν.