Τα μυαλά που κουβαλάς 2

Τα μυαλά που κουβαλάς 2

Η νέα ταινία “Τα μυαλά που κουβαλάς 2” της Disney μας δείχνει τον εσωτερικό κόσμο ενός νέου κοριτσιού, της Ράιλι, που βιώνει κυρίως πέντε βασικά συναισθήματα: τη Χαρά, τη Λύπη, το Θυμό, το Φόβο και την Αηδία. Αυτά τα συναισθήματα βοηθούν τη Ράιλι να κάνει το δικό της ταξίδι στη ζωή, ειδικά σε μεγάλες μεταβάσεις της ζωής της όπως όταν η οικογένεια της μετακομίζει σε μια νέα πόλη. Κάθε συναίσθημα έχει τη θέση του, ακόμη και τα πιο δύσκολα όπως η Λύπη. 

Σε αυτή την 2η ταινία η Ράιλι μπαίνει στην εφηβεία. Έχει να αντιμετωπίσει νέες καταστάσεις και νέα συναισθήματα που δείχνουν τον πολύπλοκο εσωτερικό της κόσμο. Η εφηβεία είναι μια στιγμή σημαντικής αλλαγής, και η ταινία παρουσιάζει με πολύ όμορφα τροπο τα νέα συναισθήματα όπως το Άγχος, τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συναισθηματική ζωή της Ράιλι. 

Άγχος

Το άγχος είναι ένας καινούργιος χαρακτήρας που σκοπός του είναι να προστατεύσει τη Ράιλι. Η παρουσία του άγχους είναι βαθιά, καθώς έχει “ένα σχέδιο για όλα”, μια φράση από το Φόβο που ενσαρκώνει την προληπτική και υπερβολικά ενθουσιώδη δράση του Άγχους. Αυτή η επιθυμία να είναι προετοιμασμένη για το μέλλον, και όλα τα τι και τα εάν ξεφεύγουν από τον έλεγχο και με αυτό μπορούν να ταυτιστούν πολλά αγχώδη άτομα. Η ταινία δείχνει πως το Άγχος, αν και αρχικά είναι προστατευτικό, μπορεί να γίνει προβληματικό. 

Μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας είναι ο οραματισμός μιας κρίσης πανικού. Οι δημιουργοί της ταινίας έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά για να απεικονίσουν πως μια κρίση πανικού μοιάζει από μέσα. Αυτή η σκηνή είναι μια ισχυρή υπενθύμιση για το πως το άγχος μπορεί να κατακλύσει έναν άνθρωπο, και δημιουργεί συναισθήματα ενσυναίσθησης και κατανόησης για όσους βιώνουν τέτοια επεισόδια. 

Αίσθηση του εαυτού  

Σε όλη την ταινία βλέπουμε την Ράιλι να παλεύει με την εξελισσόμενη αίσθηση του εαυτού της. Όταν ήταν πιο μικρή, οι πεποιθήσεις της ήταν σχετικά απλές: “Είμαι καλό παιδί.” Όσο μεγαλώνει, αυτές οι πεποιθήσεις είναι πιο πολύπλοκες, και τροφοδοτούνται από νέες ανασφάλειες και μια βαθιά ανάγκη για επιβεβαίωση. Αρχίζει να παλεύει με τις αρνητικές της πεποιθήσεις όπως, “Δεν είμαι αρκετά καλή.” Αυτή η αλλαγή είναι φυσιολογικό κομμάτι της εφηβείας, η στιγμή στην οποία πολλοί νέοι άνθρωποι δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους μαζί με τις χιλιάδες προσδοκίες και πιέσεις που αντιμετωπίζουν.

Το ταξίδι της Ράιλι δείχνει τη σημασία  της κατανόησης του εαυτού με συμπόνια. Η ταινία δίνει έμφαση στη ανάγκη να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας στις δύσκολες στιγμές. Η αυτοσυμπόνια σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας, αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας και του συμπεριφερόμαστε με την ίδια ευγένεια που θα συμπεριφερόμασταν σε ένα φίλο μας. Για την Ράιλι, και για κάθε παιδί που αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της εφηβείας, η αυτοσυμπόνια είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο για την ενίσχυση της ψυχικής ανθεκτικότητας που βοηθά στην ισορροπημένη συναισθηματική ζωή. 

Ζήλια 

Η ζήλια είναι ένα πολύπλοκο συναίσθημα που συχνά περνάει απαρατήρητο. Η ταινία φέρνει την ζήλια στο προσκήνιο, δείχνει την καταστροφική της φύση και το κόστος που έχει για την ευεξία ενός ατόμου. Η Ζήλια απεικονίζεται ως ένας χαρακτήρας με πράσινα μάτια, που συνεχώς συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους και νιώθει ανεπαρκής. Η ζήλια είναι κάτι τελείως προσωπικό, και η ταινία ενθαρρύνει την κατανόηση των δικών μας εμπειριών με αυτό το συναίσθημα και την επίδραση που μπορεί να έχει στην αυτοεκτίμηση και στις σχέσεις μας. 

Ντροπή 

Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Η ταινία αποτυπώνει το αίσθημα της Ντροπής άψογα, με ένα χαρακτήρα με κόκκινα μάγουλα και αμήχανο. Η ταινία εξερευνά τον πραγματικό φόβο της κριτικής και την επιθυμία να ταιριάζουμε με τους άλλους, τονίζοντας επίσης την ευαλωτότητα που συνοδεύει αυτό το συναίσθημα. Η ταινία μας ενθαρρύνει να αγκαλιάσουμε τις ευαισθησίες μας και να δείξουμε συμπόνια στον εαυτό μας. 

Πλήξη 

Η πλήξη είναι ένα πολύπλοκο συναίσθημα που συχνά περνά απαρατήρητο. Στην ταινία, τονίζεται η επίδραση της πλήξης στην ψυχική υγεία και ευεξία. Στην ταινία η Πλήξη είναι ένας ληθαργικός και αδιάφορος χαρακτήρας, που αποτυπώνει την ουσία της βαρεμάρας. Η ταινία μας δείχνει ότι είναι σημαντικό να έχουμε νόημα και σκοπό στη ζωή μας. 

Ποια είναι τα μηνύματα που περνά η ταινία για την σχέση των γονιών με τους έφηβους; 

Η ταινία δείχνει τις συναισθηματικές αλλαγές που συνοδεύουν την εφηβεία. Τα νέα συναισθήματα δημιουργούν ένα χάος αλλά είναι σημαντικά για την συναισθηματική ανάπτυξη των εφήβων. 

Στην εφηβεία οι γονείς δεν αποτελούν πλέον το κέντρο του κόσμου για τα παιδιά, και αυτό είναι μια νέα εμπειρία. Οι φίλοι έχουν σημαντική θέση στη ζωή των εφήβων. Η οικογένεια αρχίζει να χάνει τη σημασία που είχε καθώς οι σχέσεις της Ράιλι με τους συμμαθητές της εξελίσσεται. Οι προτεραιότητες των παιδιών αλλάζουν καθώς μπαίνουν στην εφηβεία. Η ασφαλής προσκόλληση με τους γονείς θέτει τα θεμέλια ώστε οι έφηβοι να εξερευνήσουν νέες φιλίες. 

Η Ράιλι καθώς μπαίνει στην εφηβεία αρχίζει να νιώθει συναισθήματα όπως το Άγχος που κάνουν τον εσωτερικό της κόσμο πιο πολύπλοκο. 

Σε αυτή τη φάση οι γονείς πρέπει να παραμείνουν σταθεροί και υπομονετικοί. Το στάδιο αυτό είναι σημαντικό για την ανάπτυξη της αίσθηση του εαυτού για τα παιδιά και την δημιουργία μιας ξεχωριστής ταυτότητας από τους γονείς τους. Χωρίς αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά μπορεί να μείνουν συναισθηματικά κολλημένα. 

Τα παιδιά που δεν έχουν αναπτύξει ασφαλή προσκόλληση με τους γονείς, επειδή αυτοί δεν πρόσφεραν την αγάπη, τη στοργή, την ασφάλεια, είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Χωρίς την αίσθηση της ασφάλειας, τα παιδιά δυσκολεύονται να αναπτύξουν υγιή προσκόλληση. Όσο μεγαλώνουν δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα ή τις σχέσεις τους. 

Βέβαια, στην ταινία η Ράιλι έχει αναπτύξει ασφαλή προσκόλληση, και δεν έχει βιώσει κάποιο τραύμα. Για αυτό και μπορεί και αντιμετωπίζει όλες τις προκλήσεις της εφηβείας. 

Πώς οι γονείς καταπιέζουν άθελα τους τα συναισθήματα των εφήβων;

Οι γονείς, συχνά μπαίνουν στον πειρασμό να σώσουν τα παιδιά τους από τα δύσκολα συναισθήματα ή τα πιέζουν να νιώθουν πάντα χαρούμενα. Όταν το κάνουν αυτό, άθελα τους ενθαρρύνουν την καταπίεση των συναισθημάτων, την συνειδητή αποφυγή των άβολων συναισθημάτων, σε μια προσπάθεια να τα προστατεύσουν. Στην ταινία όταν η Ράιλι εκφράζει τους φόβους της οι γονείς της, της λένε να μην σκέφτεται έτσι, αντί να την αφήσουν να εκφράσει την ανησυχία της. Αυτό το ένστικτο να κατευνάσουν τα δύσκολα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικό αλλά μπορεί ακούσια να διδάξουν στα παιδιά να καταπιέζουν τα συναισθήματα τους. 

Οι γονείς πάντα προσπαθούν να γίνουν ασπίδα για τα παιδιά τους και να διορθώνουν αυτοί τα πράγματα. Ωστόσο, με αυτό τον τρόπο δεν επιτρέπουν στα παιδιά να βιώσουν τα συναισθήματα τους, και τελικά είναι πιο δύσκολο να τα επεξεργαστούν αργότερα. 

Στην ταινία, οι γονείς της Ράιλι άθελα τους θέλουν να απορρίψουν κάποια σκοτεινά συναισθήματα της καθώς μπαίνει στην εφηβεία, πράγμα που δεν βοηθά στην ανάπτυξη του εαυτού της. Η Ράιλι δεν έχει χώρο να εκφράσει τα συναισθήματα της, και έτσι αρχίζει να τα εσωτερικεύει , να τα θεωρεί μη αποδεκτά ή να τα κρύβει. Έτσι, τα καταπιεσμένα συναισθήματα μπορεί να βγουν στην επιφάνεια με λιγότερο υγιείς τρόπους, και να κάνουν πιο πολύπλοκη τη συναισθηματική της ανάπτυξη. 

Οι γονείς πρέπει να δημιουργούν ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. 

Η ταινία προβάλλει πολύπλοκα θέματα και αποτελεί μια υπενθύμιση για τους γονείς, τους ψυχοθεραπευτές και τα παιδιά ότι όλα τα συναισθήματα έχουν αξία, και το κάθε κομμάτι του εαυτού μας αξίζει το σεβασμό μας.